Ψάχνοντας τις σημαίες
Το μετάλλιο του Σπύρου Λούη 1896 ήταν αυτό που τόνωσε τον πληγωμένο εγωισμό των Ελλήνων από την χρεωκοπία του 1893 από την κυβέρνηση του Τρικούπη. Μπορεί εκείνη η χρεωκοπία να μην οφείλετε στους ίδιους λογούς με την σημερινή αλλά τα αποτελέσματα στον συναισθηματικό τομέα ήταν όμοια με τα σημερινά. Πολιτική απαξίωση άνοδος του εθνικισμού κ.τ.λ. Το μετάλλιο του φτωχού νερουλά από το Μαρούσι στον μαραθώνιο των ολυμπιακών αγώνων του 1896 ανέστρεψε την πορεία της κρίσης. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ διότι η κυβέρνηση του Δεληγιάννη παρασύρθηκε σε πόλεμο το 1897 με την Οθωμανική αυτοκρατορία η όποια κατέληξε σε πανωλεθρία της πτωχευμένης Ελλάδας χάνοντας ακόμα και την Θεσσαλία.
Η Ελλάδα ιστορικά στον 20ο αιώνα σε όλες της μεγάλες κρίσης αρχικά βγήκε μετά από την παρουσία των ξένων στην χωρά. Όχι λόγο των οικονομικών μέτρων που επέβαλαν αλλά από την αλλαγή της μεθόδους διακυβέρνησες που εφαρμόζονταν στην χωρά. Αυτό όμως έχει ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα διότι σε όλες της περιπτώσεις το μονοπωλιακό εμπόριο ελέγχετε από τους ξένους πιστωτές γεγονός που σημαίνει κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας. Η αρχή όμως που προσφέρει η είσοδος των ξένων στην χωρά δεν είναι ποτέ αρκετή ακόμα και όταν οι προθέσεις αυτών είναι τελείως μα τελείως «αγνές». Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο όταν αλλάζουν τα οικονομικά δεδομένα της χώρας που στην περίπτωση της χρεωκοπίας του 1893 ήρθαν μετά από 10 χρόνια.
Σε κάθε αναπτυξιακή περίπτωση είτε αυτή γίνεται με οικονομική κρίση είτε σε οικονομική ανάπτυξη το συναίσθημα πάντα είναι ο κακός επενδυτής. Το συναίσθημα είναι αυτό που έφτασε η ώρα να διορθωθεί στην χωρά μαζί με την λογική μας. Τα μετρά είτε το θέλαμε είτε όχι έχουν παρθεί. Δεξιός η Αριστερός πλέον δεν έχει καμία σημασία εξυπηρετεί τα ιδία συμφέροντα. Το μετάλλιο της Άννας Κορακακη καθώς και κάθε άλλο μετάλλιο της Ολυμπιάδας του Ρίου που θα κατακτηθεί από την Ελληνική αποστολή, δεν θα μπορέσει να σηκώσει την σημαία την όποια ψάχνουμε να εξακολουθήσουμε. Μια σημαία που τα τελευταία χρόνια κάποιοι την είδαν στα χρώματα τη Γερμανίας, Αυστραλίας κ.τ.λ.
Αντίθετος το μετάλλιο αυτό είναι το πιο καλό παράδειγμα που μας δείχνει πως ένας άνθρωπος ο όποιος έκανε προπόνηση σε ένα αυτοσχέδιο χώρο κατάφερε να φτάσει στην κορυφή της σκάλας. Η ιστορία του “underdog” που θα σαγηνεύει την φαντασία και θα αγγίξει την ψυχή ακόμα και του πιο σκληρού ανθρώπου. Άσχετα όμως από την εκμετάλλευση των ΜΜΕ αυτής της επιτυχίας, η απόδειξη ότι ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ανέβει στην κορυφή της σκάλας είναι γεγονός και αυτό το μετάλλιο και κάθε άλλο είναι η απόδειξη. Κάθε μέρα μπορούμε και το κάνουμε, από το σκουπίδι που πετάμε στο κάδο και όχι στο δρόμο μέχρι το καλημέρα που λέμε στο συνάνθρωπο μας είναι ένα μετάλλιο. Από την ευγένεια την φιλοξενία και την ανθρωπιά μέχρι τον αυθορμητισμό και την παρόρμηση αυτά είναι τα μετάλλια που μπορούμε να κατακτήσουμε και σηκώσουμε την σημαία που τα τελευταία χρόνια ματώνει από εμάς και όχι από τους άλλους. Μια σημαία που τόσο την υποτιμήσαμε αλλά για να πάρει την σημερινή της μορφή κάποιοι χάρισαν τα πάντα σε αυτή. Αυτός είναι ο λόγος για τον όποιο χρειαζόμαστε περισσότερους σημαιοφόρους παρότι μετάλλια. Η σημαία είναι μια και μας περιμένει να την σηκώσουμε στον αέρα, εκεί που ανήκει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου